Politie Boekel

Het is een willekeurige dag in mei. Ik ben bezig met het bekijken en beoordelen van alle nieuwe meldingen kinderporno, als mijn oog op een filmpje valt. Ik zie een meisje van een jaar of 4 dat lief zit te tekenen in een huiselijke omgeving. Naast haar staat een volwassen man. De man is ‘bezig’ met zichzelf en het meisje doet net of ze hem niet ziet. Maar uit de gelatenheid op haar gezichtje maak ik op dat deze situatie haar zeker niet vreemd is. Al vrij snel wordt duidelijk dat de man het meisje wil betrekken in zijn handelingen. Ik zal het verdere verloop van het filmpje verder niet beschrijven, maar de afloop laat zich raden.

Bij het Team Bestrijding Kinderporno en Kindersekstoerisme (TBKK) van de Landelijke Eenheid ontvangen wij veel meldingen afkomstig uit het buitenland van grote bedrijven, zoals Facebook, Twitter, Instagram, Google enzovoort. Deze bedrijven maken melding van het kinderpornografische beeldmateriaal dat ze aantreffen, waarbij ze aanwijzingen hebben dat de gebruiker van het account waarop het materiaal is aangetroffen, uit Nederland komt. Als deze melding eenmaal door ons is ontvangen controleren wij eerst of het bijgevoegde beeldmateriaal volgens het Nederlands Recht strafbaar wordt bevonden, om vervolgens een onderzoek te starten naar de gebruiker van het betreffende account.

Terwijl ik het filmpje afkijk, merk ik dat het me raakt. En dat verbaast me. Als kinderpornorechercheur word ik dagelijks geconfronteerd met kinderporno. Ik heb een soort van aan- en uitknop en een vreemd soort relativeringsvermogen. Dat moet ook wel, anders houd je dit werk niet vol. Het vergt nu eenmaal bepaalde eigenschappen om dagelijks met de meest verschrikkelijke beelden geconfronteerd te worden.

Ik vraag me af waarom juist dit ene filmpje me zo raakt? Begrijp me niet verkeerd. Elke foto en elk filmpje waarop kinderporno te zien is, is er één te veel. En ik weet inmiddels ook wel dat zelfs achter lachende kinderen vaak een hoop verdriet schuil gaat. Maar er is zeker wel een verschil tussen het ene en het andere beeldmateriaal als het gaat om de beleving van de kinderpornorechercheur. En al is dit heftig, het is zeker niet het meest schokkende materiaal dat er zo op een dag voorbij komt. Was het misschien het feit dat deze situatie kennelijk heel normaal was voor dit kind? Hoe vreselijk is het dat er dus kennelijk kinderen zijn voor wie dit ‘normaal’ is, de dagelijkse gang van zaken.

's Avonds in bed denk ik opeens weer terug aan het filmpje. Ik baal ervan, omdat ik vrijwel nooit m’n werk mee naar huis neem. Het lukt me op een of andere manier elke dag weer om de ‘jas van kinderpornorechercheur’ - die me best goed past - op het bureau aan de kapstok te hangen voor ik naar huis ga.

Ik denk aan de man in het filmpje, de dader. Wat gaat er mis in je leven als je dit soort dingen doet? Ik kan zeggen dat ik inmiddels, ook na het volgen van diverse studies, wel allerlei redenen kan bedenken waaróm hij het doet, maar hoe kom je tot zo iets? Zou het zijn eigen kind zijn of is hij misschien de ‘lieve’ oom of wellicht die ‘vriendelijke’ buurman? Zou hij een voorkeur hebben voor meisjes van een jaar of vier of was ze gewoon voorhanden?
Ik realiseer me dat ik op al deze vragen op dit tijdstip geen antwoord ga krijgen en dat het eigenlijk ook niet zo van belang is voor de uitoefening van mijn taak. Doordat er door heel Nederland mensen als ik aan het werk zijn om niet alleen deze dader op te sporen, maar ook de verspreiders van dit soort filmpjes en foto’s, gebeurt er in ieder geval iets. We zijn een bevlogen club mensen met stuk voor stuk hetzelfde doel.

En ook al komen er wekelijks meer van dit soort meldingen binnen dan dat we met ons clubje kunnen verwerken, troost ik mezelf op dit late uur met de gedachte dat het meisje van vier waarschijnlijk heel blij is als ze weet dat er een groep politieagenten jacht maakt op de man die deze vreselijke dingen van haar verlangt. En op de mensen die dit soort beeldmateriaal deelt met elkaar. De verspreiders van haar verdriet.

Door deze gedachte realiseer ik me opeens dat ook ik een rol heb in het geheel en het is misschien wel juist dat besef dat maakt dat ik de volgende ochtend weer met frisse moed en veel zin aan veel te veel nieuwe meldingen begin. Mijn uitknop en relativeringsvermogen hebben gelukkig wederom wonderen verricht.
Ik denk aan de filosoof Edmund Burke die ooit zei ‘Hoe groter de macht, hoe gevaarlijker het misbruik’ en vraag me af of hij zich destijds gerealiseerd heeft dat zijn uitspraak eveneens betrekking kan hebben op het misbruik van kinderen binnen een vertrouwensrelatie. Waarschijnlijk niet.

Dat kan ik echter niet met zekerheid stellen over de man in het filmpje. Het scenario is niet zozeer een toevallige gebeurtenis, maar een vooropgezet plan. Een moment waar naartoe is gewerkt door iemand die het vertrouwen heeft van een kind. Dan maakt het eigenlijk niet meer uit of je nou de vader bent of de oom of buurman. Je bent iemand die misbruik maakt van het vertrouwen van een kind, op de meest verschrikkelijke manier. En niet alleen op die bewuste dag in dat ene filmpje, maar voor de rest van het leven van dat kind. Het filmpje zal op internet oneindig vaak bekeken en gedeeld worden, voor onbepaalde tijd tot in lengte van dagen.
En daarmee heeft dus ook de downloader van het filmpje een belangrijke rol in het verhaal gekregen. Hij heeft niet alleen dat ene strafbare filmpje gedownload of verspreid, maar maakt daarmee ook onderdeel uit van dat verhaal. En het gevolg. En misschien was hij wél een vader, of een oom of een buurman.
Bron: www.politie.nl